Το περπάτημα σε υψόμετρο κάνει καλό


Οι ευεργετικές επιδράσεις του μεγάλου υψομέτρου στον ανθρώπινο οργανισμό είναι γνωστές στον επιστημονικό κόσμο από τον χώρο του αθλητισμού, καθώς οι αθλητές είθισται να προπονούνται σε μεγάλα υψόμετρα για να ενδυναμώσουν το μυϊκό τους σύστημα.

Ο καθηγητής Έγκον Χούμπελερ ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι αυτό ισχύει και για τον απλό, πλην όμως... ορεσίβιο πεζοπόρο-περιηγητή. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, με τίτλο «Austrian Moderate Altitude Study», ο Χούμπελερ κατάφερε να συγκεντρώσει από το 1998 μέχρι σήμερα εξαιρετικά ενδιαφέροντα εργαστηριακά στοιχεία.
Τα συμπεράσματά του; Μετά το πέρας της παραμονής επί δύο εβδομάδες σε μια ορεινή περιοχή μέσου υψομέτρου, μεταξύ 1.000 και 2.500 μέτρων, βελτιώνονται σημαντικά τα επίπεδα οξυγόνου στον οργανισμό, αρκεί οι πεζοπόροι να κάνουν τη βόλτα τους διατηρώντας μια μέση, συντηρητική ταχύτητα.
«Το εσωτερικό τοίχωμα των αγγείων καθίσταται ανθεκτικότερο και παράλληλα πιο πορώδες», προσθέτει ο πανεπιστημιακός καθηγητής. Στην ουσία τα οφέλη της ορεινής πεζοπορίας είναι μακροπρόθεσμα, καθώς η εν λόγω διαδικασία συντελείται υπό αντίξοες για τον οργανισμό συνθήκες (λιγότερο οξυγόνο σε μεγάλα υψόμετρα).
Οι μετρήσεις του Χούμπελερ για περισσότερο από μια δεκαετία καταδεικνύουν παράλληλα ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα μπορεί παράλληλα να οδηγήσει και στην απώλεια σωματικού βάρους. Με μεθόδους υπολογισμού διαπίστωσε ότι σε κατάσταση ενυδάτωσης και αποθήκευσης υγρών, υπάρχει άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στην απώλεια του σωματικού βάρους και τη λιπώδη μάζα του σώματος.
Σύμφωνα με την άποψη του 64χρονου καθηγητή, το κυκλοφορικό σύστημα βελτιώνεται και ρυθμίζεται σωστά, ενώ ευεργετικές επιδράσεις έχει η πεζοπορία και στο νευροφυτικό σύστημα, καθώς χαρίζει ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευ­­φορίας, ενώ μειώνει την ένταση και τη συ­χνότητα των ενοχλήσεων στη μέση και την πλάτη. Επίσης, ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι του περιπατητή, βελτιώνει και αυξάνει την ποιότητα και τη διάρκεια του ύπνου, αντίστοιχα.